Veel mensen zijn er van overtuigd dat je in situaties die je als moeilijk of problematisch ervaart, jezelf beter kunt leren kennen. Toch wordt het hebben van een probleem niet altijd in dankbaarheid als een uitdaging gezien.
De meeste mensen willen er simpelweg zo snel mogelijk van af.
Het zoeken van een psycholoog kan dan de volgende stap zijn om van dat ‘probleem’ af te komen: Men denkt, hoopt of verwacht dat dit kan helpen.
Maar, waar baseert iemand dit eigenlijk op? Is het de bedoeling dat de psycholoog in een opeenvolging van gedachten, gezichtspunten en patronen een orde schept die dan als ‘acceptabel’ benoemd wordt of nog mooier, als ‘gelukkig’?